در این میان تعدادی از بزرگان همچون امام حسین ع از انجام بیعت اجتناب کردند. لذا معاویه عازم شهر مدینه شده تا به جلب نظر شخصیت ها و نامداران این شهر جهت ولایت عهدی یزید بپردازد. در یک دورهمی و مجلسی که معاویه، ابن‌عباس و تعدادی از درباریان و طایفه اموی شرکت داشتند، امام حسین ع به سرزنش و ملامت معاویه پرداخته و با بیان خصلت و رفتار های یزید، معاویه را از تکاپو جهت جانشینی او منع نمود. ایشان با تاکید بر مقام و حقانیت خودشان، به کذب و نقض دلایل معاویه جهت همراه کردن مردم به بیعت با یزید سخن گفت. حسین بن علی (ع) در جایگاه امام سوم شیعیان، اولاد اولین پیشوا و امام شیعیان و نواده نبی مکرم اسلام صلی الله می باشد. در مآخذ اسلامی احادیث کثیری در زمینه برتری و نیکی های آن حضرت مشاهده شده و نزد شیعیان از منزلت و ارزش فزاینده ای برخوردار است. و این مأموریتی بود كه خداوند به او واگذار نموده بود، حتی اگر به كشته شدن خود و اصحاب و فرزندان و اسیری خانواده اش اتمام پذیرد.
ابوالفرج اصفهانی چنین درج کرده که در زمان بیرون آمدن مسلم اهالی کوفه در مقابل وی تجمع نمودند، به قدری که همه جای مسجد و بازار کوفه، مملو از انبوه جمعیت گردید. طبری چنین آورده که ابومِخنَف تعداد ۱۸ هزار نفر را نقل کرده است و این گفتار مصداق بیشتری دارد. علی الخصوص که سایر مستندات قدیمی نیز در این رقم تصریح داشته اند. ابن عساکر و ابن نما حلی به نقل از شعبی، ۴۰ هزار نفر گزارش کرده‌اند. در کتب الملهوف و اعیان الشیعه، تعداد کاتبان این نامه ها را بالغ بر ۱۲ هزار نفر بیان کرده است که هر نامه دارای چند امضا از اشخاص متفاوت بوده است. آنها هم دعوت آن حضرت را پذیرفتند و همراه جنابش به منزل رفتند.
شیخ صدوق با توجه به دو حدیث بیان شده از امام جعفر صادق و امام سجاد (علیهما السلام) شمارش سپاه عبیدالله بن زیاد را ۳۰ هزار نفر قید نموده است. در روزهای پس از شهادت اباعبدالله الحسین ع و تقریباً در روز پانزدهم ماه محرم، خانواده آن حضرت خواستار طی کردن مسیر از مکان کشتار آن بزرگان بودند. علامه طهرانی در کتاب لمعات الحسین، معتقد بود که در یکی از سروده های معروف نیرتبریزی، وضعیت مخلوقات گوناگون در عالم هستی که هر یک حسب گنجایش و توانایی، در زمان به شهادت رسیدن امام حسین ع، به طرز خیلی زیبا توصیف کرده است. لذا ابیاتی از شعر مذکور در مجموعه آتشکده نیّر، چنین می باشد. در آخرین ماه سکونت امام حسین ع در شهر مکه که ظن و گمان عزیمت آن حضرت به شهر کوفه وجود داشت، بعضی اشخاص همچون عبدالله ابن عباس به محضر ایشان آمده تا آن حضرت را متقاعد به چشم پوشی از سفر به کوفه نمایند، ولی در این امر مساعدتی حاصل نشد.
در این هنگام ابن اشعث دید که به آسانی دست بر او نمی توان یافت. عده ای تعداد این نامه ها را در حدود ۱۵۰ عدد دانسته که هر نامه از طرف یک، دو و یا چهار نفر بوده است. اگر بر آزارها شکیبا بودید و در راه خدا، هزینه‌ها و سختی‌ها را تحمل می‌کردید، امور خداوند به دست شما می‌افتاد… ولی شما ستمگران را بر جایگاه خود مسلط و امور خدا را به آنان تسلیم کردید.. ترس شما از مرگ و خوشایندتان از دنیا، ستمگران را بر این کار قادر ساخت.تحف العقول، ص۱۶۸. کتابراه مرجع قانونی دانلود کتاب الکترونیکی و دانلود کتاب صوتی است که امکان دسترسی به هزاران کتاب، رمان، مجله و کتاب صوتی و همچنین خرید کتاب الکترونیک از طریق موبایل تبلت و رایانه برای شما فراهم می‌کند.
هر دوی آنها پدربزرگشان رسول مکرم اسلام صلی الله را پدر خطاب می نمودند. ولی تنها پس از به شهادت رسیدن حضرت محمد صلی الله، آن دو برادر عالیقدر، پدر عظیم الشأن حضرت علی ع را پدر خطاب کردند. هنگامی که اخباری مبنی بر بیعت اهالی کوفه با مسلم بن عقیل و شیوه نرم خویانه نعمان بن بشیر، حاکم کوفه به برید رسید، طی حکمی عبیدالله بن زیاد را که فرماندار بصره بود، برای حکومت کوفه تعیین کرد. ابن زیاد با قدم نهادن به کوفه در پی بیعت کنندگان مسلم بوده و به تهدید و ارعاب روسای قبایل پرداخت. چنین آمده که اهالی کوفه پس از اقدامات یاران عبیدالله، دچار بیم و ترس گشته و با شتاب دور مسلم را خالی کردند به شکلی که در هنگام شب مسلم به قدری تنها بود که هیچ جایی برای خوابیدن در اختیار نداشت. در پی یکه و تنها ماندن مسلم، پیرزنی به نام طوعه با دیدن او اظهار شفقت کرده و با دعوت او به منزل، مسلم را مخفی کرد.
در برخی از منابع چنین نقل شده که امام حسین ع نسبت به انجام دسیسه ای جهت قتل ایشان در مکه مطلع شده و لذا برای مراعات تکریم ارزش مکه، از آنجا خارج شده و عازم عراق گردید. لذا زمانی که حسین به دنیا آمد، ام فضل عهده‌دار دایگی او گردید. در برخی از روایات از مادر عبدالله بن یقطر به عنوان دایه امام حسین نیز یاد کرده‌اند، ولی در همه موارد تاکید داشتند که حسین ع از هیچ یک از آنها شیر ننوشید. کتاب صد داستان از زندگانی امام حسین (ع)، نقش مهمی در ترویج فرهنگ عاشورا و معرفی سیره امام حسین (ع) به نسل‌های جدید دارد. مطالعه این کتاب می‌تواند به خواننده کمک کند تا با ابعاد مختلف زندگی امام حسین (ع) آشنا شده و از ایشان درس ایثار، فداکاری و شهادت طلبی بیاموزد.
در زمان امامت امام حسن(ع) پیرو او بود و پس از شهادت وی نیز، تا زمانی که معاویه زنده بود، به پیمان ایشان با معاویه وفادار ماند؛ ولی در چند مورد به عملکرد او سخت اعتراض کرد. طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷، ج۵، ص۴۵۰-۴۵۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۹۶۸، ج۶، ص۴۴۱؛ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل‌الطالبین، دار المعرفة، ص۱۱۸؛ مسعودی، مروج‌الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۶۲؛ مفید، الارشاد، ۱۳۹۹، ج۲، ص۱۱۲. امام حسین(ع) فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) و نوه حضرت محمد(ص) است. امام حسن مجتبی(ع)، حضرت عباس(ع)، محمد بن حنفیه از برادران و حضرت زینب(س) از خواهران او هستند. همسران امام حسین (ع) پنج نفر هستند (عماد زاده، زنان پیامبر اسلام، ص ۴۰۶) که اسامی آنها در منابع تاریخی ثبت شده است و همگی دارای فرزند بودند.
در این میان معروف‌ترین و پرتکرارترین آمار ذکر شده توسط راویان تعداد ۷۲ نفر بوده است. ابومِخنَف به نقل از ضحاک بن عبدالله مشرقی آورده که اصحاب اباعبدالله الحسین ع در روز عاشورا ۷۲ نفر، متشکل از ۳۲ سواره و ۴۰ نفر پیاده بوده اند. به نقل از ابن شهر آشوب، تعداد اصحاب امام حسین ع در کربلا تا قبل از دهم محرم (روز عاشورا) ۸۲ نفر قید کرده است. ابوالفضل عباس در روز عاشورا، علاوه بر محافظت از امام حسین ع و کاروانش، عهده دار بیرق لشگر اباعبدالله الحسین نیز بود. آن حضرت در سحرگاه روز عاشورا این مسئولیت را به او واگذار کرد.
به علت وضعیت سیاسی حاکم در زمان زمامداری معاویه، بیان گفتار و روایات از امام حسین ع گسترده نبوده و بسیاری از عباراتی که از ایشان نقل شده در حد فاصل سفر آن حضرت، از مدینه تا کربلا بوده است. جایگاه رأسُ الحُسَین مکان دفن یا محافظت از سر امام حسین ع می باشد. با توجه به بیان معروف حکما و اندیشمندان شیعه، سر مطهر اباعبدالله الحسین ع به بدنشان در کربلا پیوسته و در همان‌جا به خاک سپرده شد. در برخی شهرها همچون مدینه، دمشق، رقه و قاهره نیز زیارتگاههایی به نام مقام رأس الحسین(ع) دیده می شود. در سال ۵۶ قمری معاویه کاملاً برخلاف موارد صلح، نسبت به عدم معرفی شخصی در جایگاه جانشینی و ولیعهدی پس از خودش، مسلمین را به انجام بیعت با یزید در مقام جانشین دعوت نمود.
سپس اصحاب اباعبدالله الحسین به شکل تک نفره و یا دو نفره عازم میدان شدند. یاران آن حضرت به هر شکل ممکن اجازه نمی دادند تا نفری از لشکریان دشمن به امام حسین ع نزدیک شود. پس از آنکه اصحاب خارج از طایفه هاشمی اباعبدالله الحسین، در هنگام صبح و ظهر عاشورا به شهادت رسیدند، یاران متعلق به قبیله بنی هاشم، مهیای پیکار شدند. نخستین فرد از طایفه بنی هاشم که از حضور امام حسین ع کسب اجازه نمود تا به میدان رزم عازم شود، علی اکبر فرزند ایشان بود که در پی آن به شهادت رسید. سپس سایر اعضای این خاندان نیز در پی یکدیگر به کارزار رفته و یک به یک شهید شدند. ابوالفضل عباس به عنوان علمدار لشگر و پاسدار و نگهبان خیمه ها نیز در جنگ با سربازان رود فرات به شهادت رسید.
ثبت ديدگاه