در تمامی سه فصل این کتاب تصویری سرشار از خشونت و بی رحمی ماموران اداره سیاسی حکومت رضاشاه با زندانیان دربند به نمایش در آمده است. تقی ارانی از سردمداران این زندانیان بود و افراد معروفی مانند خود بزرگ علوی ، احسان طبری ، رضا روستا (پدر هما روستا) جزو این افراد بودند. تا اینجا تمام آثاری که از بزرگ علوی معرفی کردیم از نوع داستانی بوده‌اند و همگی نیز ابتدا به زبان فارسی چاپ و منتشر شده‌اند.

رمان چشمهایش، عاشقانه ای تمام عیار به شمار می آید؛ داستانی که در زمان خود، ساختارشکن و تأثیرگذار بود. نام بزرگ علوی با این کتاب، سرزبان ها افتاد و او را میان اهالی قلم، مشهور کرد. برای تهیه‌ی برخی از بهترین کتاب‌های بزرگ علوی می‌توانید به سایت و اپلیکیشن کتابراه مراجعه کنید و از خواندن و شنیدن این رمان‌های اجتماعی لذت ببرید. پس از جنگ جهانی دوم، علوی به کمونیسم اتحاد شوروی گرایش پیدا کرد و از یکی از جمهوری‌های این کشور، ازبکستان دیدار نمود و کتابی با عنوان «ازبک‌ها» را به رشته تحریر درآورد.

او در طول این سال‌ها مجموعه داستان «میرزا» را منتشر کرد که متشکل از پنج داستان کوتاه است. کتاب بعدی او،‌ «سالاری‌ها»، در سال 1354 و رمان «موریانه» در سال 1372 منتشر شد. کتاب  پنجاه و سه نفر از آثار مجتبی بزرگ علوی است که از نویسندگان چیره دست معاصر می باشد.

قلم بزرگ علوی در این کتاب، به قدری روان است که ابدا فکر نمی کنید کتاب در سال های منتهی به دهه ی ۳۰ نوشته شده است. باید این کتاب را بخوانید تا بفهمید چرا از بزرگ علوی به عنوان یکی از برجسته ترین نویسندگان ایران یاد می شود. روایت بزرگ علوی در رمان چشمهایش از زبان یک زن، نشان دهنده ی اشرافِ عمیق وی به شخصیت زنان، حالات روحی و خلق و خوی آن هاست. عواطف و احساسات فرنگیس، احساسات درونی او، عشق عمیقش به نقاش معروف و بی پروا شدنی که این عشق نصیبش کرده بود، از چشم هایش یک داستان مهیج و به یاد ماندنی به وجود آورده است. نثر سیال و به دور از تکلفِ علوی و داستانی با محوریت زن، او را از دیگر نویسندگانِ زمان خود فراتر برد و باعث شد آثارش نسبت به هم عصران خود، امروزی تر جلوه کند. کتاب چشمهایش اثر بزرگ علوی نخستین بار در سال ۱۳۳۱ منتشر شد و پس از انتشار علاوه بر استقبال بی نظیر مردم، تاثیر شگرفی بر سبک داستان نویسی نویسندگان پس از خود به وجود آورد.

با این تفاوت که شخصیت‌های داستان‌های علوی به لحاظ تحرک و پویایی اجتماعی با شخصیت‌های داستان‌های هدایت، که نگرشی دیگرگونه نسبت به جهان دارند، فرق می‌کنند. بزرگ علوی در سال ۱۳۱۵ به اتهام داشتن افکار سوسیالیستی، با جمعی دیگر از همفکرانش به زندان افتاد و تا برکنار شدن رضاشاه، در زندان ماند. در بخش‌های قبلی به این نکته اشاره کردیم که علوی را پایه‌گذار «ادبیات زندان» ندانسته‌اند. یکی از دلایلی که این نکته را به‌خوبی ثابت می‌کند، کتاب «ورق‌پاره‌های زندان» است.

وی در شمار بنیانگذاران ادبیات نوین داستانی در ایران معاصر است. او در سال 1282 در تهران به دنیا آمد و تا سال 1375 بزیست. بزرگ علوی نویسنده کتاب‌های داستانی بسیاری است و کتاب ورق‌پاره‌های زندان یکی از آثار مشهور اوست.”ورق‌پاره‌های زندان” اثری قدیمی از بزرگ علوی می‌باشد. این کتاب چاپ سال 1320 خورشیدی است.در چرایی نام …

اما بدبختی این بود که در کومه‌ها هیچ چیز نبود. در تمام این صفحات یک تکه شیشه پیدا نشد که با آن بتواند ریش خود را اصلاح کند چه برسد به آینه. آنجا در ولایت آن‌ها آدم‌های خان یک‌مرتبه مثل مور و ملخ می‌ریختند توی دهات، از گاو و گوسفند گرفته تا جوجه و تخم مرغ، هرچه داشتند می‌یردند.

نام کتاب به شمار کسانی اشاره دارد که در زمان حکومت رضاشاه در سال ۱۳۱۶ به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت، محاکمه و به محکومیت‌های متفاوت زندانی شدند. نویسنده کتاب یعنی بزرگ علوی خود یکی از این ۵۳ نفر بود که در زمان دستگیری‌اش معلم بود. یکی دیگر از آثار بزرگ علوی در این ایام تدوین کتاب فرهنگ فارسی به آلمانی بود که به‌صورت گروهی و پس از پنج سال پژوهش منتشر شد. او همچنین کتابی درباره‌ی وضعیت سیاسی و اجتماعی تاریخ معاصر ایران به زبان آلمانی نوشت. آخرین اثر قلمی بزرگ علوی تألیف کتاب آموزش زبان فارسی به آلمانی بود.

برای دریافت نرم افزار های مورد نیاز مطالعه کتاب ها با لینک مستقیم بر روی اینجا کلیک کنید. این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

در سال ۱۳۳۰، کتاب «نامه‌ها» را چاپ کرد و نقدهایی بر برخی از شاهکارهای ادبی، مانند «خوشه‌های خشم» جان اشتاین بک نوشت. او در سال ۱۳۳۱، کتاب «چشم‌هایش» را چاپ کرد. بزرگ علوی در فروردین 1332 برای مداوای بیماری به آلمان مسافرت کرد. چند ماه بعد، کودتای 28 مرداد در ایران به وقوع پیوست و او که شاهد بازداشت و اعدام دوستان خود بود، مجبور شد در اروپا سکونت گزیند. بزرگ علوی پس از انقلاب 57 به ایران بازگشت، اما شرایط را مهیا ندید و پس از مدتی دوباره به آلمان رفت. علوی در آلمان شرقی به تدریس و پژوهش درباره‌ی ادبیات فارسی در دانشگاه هومبولت پرداخت.