آندره مالرو در دوران جوانی خود، با مشاهده‌ی بدرفتاری‌های استعمارگران فرانسوی در هندوچین، به یک فعال ضداستعماری پرشور تبدیل شد و تصمیم گرفت برای ایجاد تغییرات اجتماعی تلاش کند. به این ترتیب در سال 1952، جنبش چپ «آنام جوان» که جنبشی محلی بود را سازماندهی کرد و روزنامه‌ی «هندوچین در زنجیر» را به‌راه انداخت. پس از این واقعه و در ۲۱ سالگی با همسرش به کامبوج رفت. در مدت اقامتش در هندوچین از سیاست استعماری فرانسه در آن ناحیه آزرده بود و به تأسیس روزنامه‌ای بنام «هندوچین در زنجیر» کمک کرد.
در جنگ جهانی دوم رانندهٔ تانک بود و دستگیر شد، ولی توانست فرار کند و به نیروهای مقاومت فرانسه بپیوندد. در ۱۹۴۴ گشتاپو او را دستگیر کرد، ولی زنده ماند و به کمک نیروهای مقاومت آزاد شد. پس از جنگ از دولت فرانسه مدال مقاومت و صلیب جنگ و از دولت بریتانیا نشان خدمت برجسته را دریافت کرد. آندره مالرو در دوران جنگ، دو بار موفق شد با ژنرال شارل دوگل ملاقات کند. ژنرال دوگل در سال 1945، مالرو را به‌عنوان وزیر اطلاعاتش انتخاب کرد. او در سال 1958 برای بار دوم به سِمت وزیر اطلاعات منصوب شد.
نخستین نامه در اکتبر 1941 نوشته شده و گمان می‌رود آخرین نامه کوتاه نیز در سال 1959 به قلم کامو نوشته شده باشد. آندره مالرو در طی دهه‌ی 1960 و 1970 کتاب‌هایی درباره‌ی پابلو پیکاسو، نقاش سرشناس اسپانیایی، و شارل دوگل به نگارش درآورد. او همچنین در این مدت آثار مهمی در مورد هنر نوشت و با رد نظریه‌ی «هنر، بازنمایی جهان است»، عقیده‌اش را این‌طور بیان کرد که هنر اساساً بازنمایی نیست؛ بلکه آفرینش جهانی دیگر است. کتاب «صداهای سکوت (Les Voix du silence)» اثری درخشان و مستند درباره‌ی تاریخ هنر کشورهای مختلف در تمامی اعصار، محصول این دوران است.
از سال 1960 تا 1969 نیز به‌عنوان اولین وزیر فرهنگ فرانسه به کشورش خدمت کرد. او در دوران خدمتش، سازمان‌هایی تحت عنوان خانه فرهنگ را در سراسر فرانسه احداث کرد. این کار از مهم‌ترین اقدامات آندره مالرو برای حفظ آثار ملی کشورش محسوب می‌شود. کتاب آلبر کامو و آندره مالرو (نامه‌ها و متون دیگر) اثر سوفی دوده، مجموعه‌ای از نامه‌‌هایی است که بیش از 15 سال بین آندره مالرو و آلبر کامو جریان داشت.
در مدت اقامتش در هندوچین از سیاست استعماری فرانسه در آن ناحیه آزرده بود و به تأسیس روزنامه‌ای بنام «هندوچین در زنجیر» کمک کرد. ضد خاطرات شرح مهم ترین تجربیات شخصی مالرو است از سفرهای دور و دراز و اتفاقات زندگی پر فراز و نشیبش و همین طور شرح مهم ترین گفتگو ها و شنیده هایش. بعد از جنگ، آندره مالرو ادبیات داستانی را کنار گذاشت و به هنر و زیبایی‌شناسی روی آورد. او بعد از جدایی از همسر اولش در سال 1948، با پیانیستی به‌نام ماری مادلین لیوکس ازدواج کرد. آندره مالرو (André Malraux) در روز سوم نوامبر سال 1901 در پاریس و در خانواده‌ای مرفه به‌دنیا آمد. اگرچه اطلاعات موجود درباره‌ی تحصیلات آندره مالرو مبهم هستند، اما برخی منابع نشان می‌دهد که او در مدرسه‌ی زبان‌های شرقی به تحصیل مشغول بوده که البته آن را به پایان نرسانده است.
ثبت ديدگاه