حافظ در این اثر، با استفاده از زبانی غنی و تصویرگرانه، احساسات عمیق و تجربیات روحی خود را بازتاب می‌دهد. گرایش حافظ به شیوهٔ سخن‌پردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوهٔ سخنش با او مشهور است. در سده‌های هجدهم و نوزدهم میلادی، اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگداشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود. مطابق تقویم رسمی ایران این روز روز بزرگداشت حافظ نامیده شده‌است. کتاب دیوان حافظ اثر شمس الدین محمد حافظ شیرازی (حدود ۷۲۷-۷۹۲ هجری قمری)، شاعر بزرگ قرن هشتم ایران و یکی از سخنوران نامی جهان است.
قرن‌هاست که ایرانیان با اشعار او انس و الفتی داشته و دیوان حافظ در منزل هر ایرانی به آسانی یافت می‌گردد. بدون شک حافظ بزرگ‌ترین میراث معنوی و ادبی ایرانیان و مایه فخر و احترام پارسی‌زبانان در اقصی نقاط جهان است. حافظ در دیوان خود به شکل غیرمستقیم و با بهره‌گیری از زبان نمادین به نقد جامعه زمانه خود می‌پردازد. او از فساد و ظلم حاکمان، دین‌مداران ریاکار، و نابرابری‌های اجتماعی انتقاد می‌کند. حافظ به جای استفاده از زبانی تند و صریح، از طنز و اشارات کنایی برای بیان نقدهای خود استفاده می‌کند و به همین دلیل اشعار او حتی پس از قرن‌ها همچنان درخور تأمل و تحلیل هستند.
“گوته” دانشمند بزرگ و شاعر و سخنور مشهور آلمانی دیوان شرقی خود را به نام او و با کسب الهام از افکار وی تدوین کرد. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. آرامگاه او در حافظیه‌ی شیراز زیارتگاه صاحبنظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است. دیوان حافظ، مجموعه‌ای از غزلیات خواجه حافظ شیرازی؛ عارف، شاعر و سخنور بزرگ سرزمین ایران عزیزمان است. دیوان حافظ شامل چهارصد و نود و پنج قطعه شعر عرفانی، عاشقانه، اندرز و… می‌باشد.
گوته، شاعر و فیلسوف آلمانی، از جمله افرادی است که تحت تأثیر حافظ قرار گرفته و در اثر معروف خود، “دیوان غربی-شرقی”، به حافظ ادای احترام کرده است. دیوان حافظ به عنوان یکی از آثاری که همزمان با تولید آن، توانسته است تأثیر فراوانی در ادبیات جهان داشته باشد، شناخته می‌شود. ترجمه‌ها و تفسیرهای مختلف این دیوان به زبان‌های مختلف نیز نشان از اهمیت جهانی این اثر دارد. در واقع، حافظ به عنوان یکی از نمایندگان برجستهٔ ادبیات جهانی مطرح شده و شعرهایش به عنوان مثالی از زیبایی و عمق ادبی تحسین و تجلیل می‌شود.
بیشترِ صاحبنظران بر آنند که حافظ غزل فارسی را به اوجی رساند که دیگر هرگز تکرار نشد. خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی متخلص به “حافظ”، غزلسرای بزرگ و از خداوندان شعر و ادب پارسی است. علوم و فنون را در محفل درس استاران زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. خاصه در علوم فقهی و الهی غور و تأمل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت مختلف از بر داشت.
ثبت ديدگاه