اما روابط اجزای جمله پایه جدا از روابط اجزای جمله پیر و است. به بیان دیگر، وجود جمله پیر و باعث نمی شود که روابط اجزای جمله پایه با یکدیگر تغییر کند. وقتی کتاب «غلط ننویسیم» منتشر شد، زبان‌شناس نامدار دکتر محمدرضا باطنی مقاله‌ای در نقد آن با عنوان «اجازه بدهید غلط بنویسیم» نوشت. برای کسانی که با نویسندگی و ویرایش مواجه هستند، این کتاب یک منبع بی‌نظیر است. از نویسندگان، ویراستاران، معلمان، دانش آموزان و حتی علاقه مندان به زبان و ادبیات فارسی می‌توانند از این اثر بهره‌مند شوند.
امروزه در فارسی، هم در نوشتار و هم در گفتار، الاغ را به‌معنای «خر» به‌کار می‌برند، ولی در نثر فصیح بهتر است که از استعمال آن به این معنی پرهیز شود. به‌معنای «دستمال پرزدار مخصوص خشکاندن دست و صورت یا تن.» منشا این کلمه و در نتیجه، املای آن نامعلوم است. بعضی آن را ماخوذ از روسی (از طریق ترکی) و بعضی دیگر ماخوذ از واژه انگلیسی Towel می‌دانند. این دو دسته معتقدند که این کلمه باید با «هـ» و به‌صورت هوله نوشته شود. گذاشتن، در معنای مجازی، یعنی «وضع کردن، بنیاد کردن». بنابراین حکم‌گذار، با حرف «ذ»، به‌معنای «واضع حکم» و «حکمران» و مجازاً به‌معنای «سالار و سرور» است.
صَخره، به فتح اول و سکون دوم، به‌معنای تخته‌سنگ بزرگ است. اما سُخره، به ضمّ اول و سکون دوم، یعنی مورد ریشخند و توسّعاً بازیچه؛ در این معنی مرادف مسخره است. معنای دیگر این کلمه «بیگاری» است و بیشتر در ترکیبِ به‌سُخره‌گرفتن یعنی «به‌کار بی‌مزد گرفتن» به‌کار می‌رود. گاهی آن را با حرف «ذ» و به‌صورت ذُکام می‌نویسند و غلط است.
اعلام جنگ و اعلان جنگ هر دو صحیح است جز اینکه نخستین به‌معنای «اطلاع دادنِ حالت جنگ» است و دومین به‌معنای «آشکار کردن حالت جنگ». اما اِعلان، به کسر اول، به‌معناب «علنی‌کردن، آشکارساختن و فاش‌کردن» است و با فعل کردن به‌کار می‌رود. با کمی دقت در ویژگی های مهارت درست نویسی، می توان به پیش‌زمینه ها و عوامل تاثیرگذار بر یادگیری املای درست کلمات، پی برد و برای ایجاد آن ها در کودکان، برنامه‌ریزی نمود. برای مطالعه این کتاب به گزینه پی دی اف در زیر کلیک کنید. چون این واژه عربی نیسـت و ممکن اسـت فارسی و یا روسی باشـد، پس بهتر اسـت با «ت» نوشـته شـود . استفاده از کروشه نیز مانند گیومه و پرانتز است؛ کلمات داخل آنها به آن میچسبند و کلمات بیرونی از آنها فاصله دارند.
این تاکید بر این نکته است که زبان معیار به انتخاب یکی از صورت‌های متفاوت برای استفاده در مکاتبات رسمی و نوشتارهای معتبر می‌پردازد. این واژه را تنها باید با حرف «ح» نوشـت زیرا ازدهام کلمه‌ای بی‌معنی اسـت. این کلمه را به هر دو شـکل می‌توان نوشـت و بزرگان ادب فارسی هردو شکل را به کار برده‌اند. برای مثال اگر یک خانم «شاعر» باشد، نامیدن «شاعره» اشتباه است. کلمه‌ی «معلمه» و دیگر کلماتی از این قبیل نیز اشتباه خواهد بود. علامت سؤال هم مانند علامت نقطه و کاما فقط به کلمه قبل از خود میچسبد و از کلمه بعد از خود فاصله دارد.
این دو کلمه در عربی به هیچ عنوان تنوین نمی‌گیرند و کاربرد آنها بدین صورت از خطاهای مشهور به‌شمار می‌آید. بهتر اسـت به جای اقلاً «حداقل» و یا بهتر از آن «دسـت کم» نوشـت و به‌جای اکثراً «غالبن» و یا بهتر از آن «بیشتر» را به کار برد. این قاعده را همیشه در نظر داشته باشید که کلماتی که عربی نیستند، با ط نوشته نمی‌شوند.
یکی دیگر از موارد استفاده از نیم فاصله در پسوند و پیشوند فعل‌ها می‌باشد. این اشتباهی است که بسیاری از افراد آن را مرتکب می‌شوند. شما باید پسوند یا پیشوند‌ها را با کمک نیم فاصله به فعل متصل کنید. اگرچه این جمله به وفور در حالت محاوره مورد استفاده قرار می‌گیرد و جهت سهولت صحبت کردن، مشکلی با آن نیست. به خصوص در هنگام نامه نگاری‌های رسمی یا مکتوباتی که به شکل گزارش هستند، باید نحوه نوشتن شما با زبان محاوره تفاوت اساسی داشته باشد.
ثبت ديدگاه