در سالیان اخیر به برگ آخر نسخه یک نقاشی شامل شاهزاده‌ای تسبیح به دست و صراحی در کنار الحاق کرده‌اند. همچنین ترنجهای مذهب و مرصعی از مصاحف دوره ایلخانی بریده و به حاشیه بیشتر صفحات چسبانده‌اند. این جلد در قرون متأخر، مختصری حاشیه‌نویسی شده و مطالبی هم گاهی بین سطور آن نوشته شده است. کتاب «الأمالی» شامل ۹۷ مجلس سخنرانی شیخ صدوق است و محتوای آن، موضوعات اخلاقی، تاریخی و نقل فضایل خاندان پیامبر اسلام است. کتاب متن و ترجمه غیبت نعمانی اثر محمدبن ابراهیم نعمانی مترجم مجتبی عزیزی انتشارات جمکران .
از جمله غیبت نویسان در دوره غیبت صغری و ابتدای غیبت کبری، نعمانی، شیخ صدوق و شیخ طوسی هستند. به رغم محور اشتراک در هر سه اثر که حدیثی بودن آن هاست تفاوت هایی در شیوه نگارش موجود است. نگاه کلی به این سه اثر بیان کننده حقایقی از سیر تحول و باروری اندیشه مهدویت است که به شدت متاثر از فضای موجود و جو حاکم بر هر دوره می باشد. به نظر می رسد ماهیت بحث در هر یک از سه کتاب یک روند تدریجی از نقلی صرف به کلام نقلی، جدلی و کلام عقلی را سپری کرده است. در این مقاله که به صورت کتابخانه ای و تحلیل محتوا صورت گرفته، علاوه بر بررسی روش شناسانه هریک از آثار، مقایسه تطبیقی میان این سه روش نیز مورد توجه قرار گرفته است. از این میان میزان اقناع بخشی کتاب صدوق به این جهت که از تمام شیوه های موجود نقلی، تاریخی و استدلال کلامی در کنار یکدیگر بهره گرفته است در صدر قرار می گیرد.
علاوه بر کتاب‌هایی که از او مانده و چاپ شده‌اند، در کتاب‌های رجال‌شناسی قدیم حدود دویست کتاب به او منسوب است که در طول زمان مفقود شده‌اند. همچنین نسخه‌های خطی در مجموعه‌های مختلف وجود دارند که آن‌ها را متعلق به شیخ صدوق می‌دانند. تمامی کتاب‌های او به زبان عربی هستند و در اینجا تنها تعدادی از آن‌ها معرفی می‌شوند. نسخه خطى مصحح دیگر که در تاریخ ۱۰۷۷ ق به امضاى أبو طالب الحسینى، نوشته شده است و با دقت، تصحیح و مقابله شده است. این نسخه، در کتابخانه آیة الله سید شهاب الدین مرعشى نگه‌دارى مى‌شود.
شیخ صدوق در فقه مخالف سرسخت قیاس و اجتهاد بود؛ اما آن را تعلیلی می‌دانست؛ یعنی وی به پیروی از احادیث معتقد بود احکام شرع اغلب تابع مصالح بندگان هستند. این تنها برخی از کتاب‌هایی هستند که درباره دوران غیبت امام مهدی (عج) نگارش شده‌اند و در ادامه تاریخ بسیاری از کتاب‌های دیگری نیز در این زمینه به چاپ رسیده‌اند. این کتاب‌ها می‌توانند به علاقه‌مندان به موضوع دوران غیبت و مهدویت اطلاعات بیشتری ارائه کنند و به درک بهتری از این دوران و نقش امام مهدی (عج) در آن کمک کنند. شیخ صدوق در همان دوره‌ی کودکی به حضور مشایخ شهر ازجمله پدرش می‌رفت و خیلی زود توانست در علوم دینی به شهرت برسد. او در زمانی که احتمالاً تاریخش ۳۴۳ یا ۳۴۴ باید باشد به ری رفت که آن زمان پایتخت آل بویه بود و در آنجا مقیم شد. این رفتن به دعوت رکن‌الدوله بویه‌ای، پادشاه ری و وزیر شیعه‌مذهبش، صاحب بن عباد انجام گرفت.
موضوع کتاب، غیبت و ظهور امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. در آغاز و انجام و برگ ۵۴ب دیده می‌شود که مالکش مشخص نیست. این مهر روی برگ آخر جلد اول نسخه هم کوفته شده است.این مجلد در سال ۱۹۸۲م در حراج ساتبیز لندن به فروش رسید (حراج ۲۶ آوریل ۱۹۸۲م، کالای ش ۴۳). این مجلد در سال ۱۹۸۲م در حراج ساتبیز لندن به فروش رسید (حراج ۲۶ آوریل ۱۹۸۲م، کالای ش ۴۳). ابن شیخ صدوق از نظر فکری جزو مکتب اخباریان متقدم قم محسوب می‌شود.
غرور و تعصب (به معنی تفاخر و پیش‌داوری) رمان مشهوری اثر جین استین، نویسندهٔ انگلیسی است. او این داستان را در سال ۱۷۹۶، درحالی که تنها ۲۱ سال داشت نوشت، اما تا سال ۱۸۱۳ چاپ نشد. اکثر منتقدان غرور و تعصب را بهترین اثر جین آستین می‌دانند و خود او ، آن را «بچهٔ دلبند من» می‌نامید. بااین‌حال، این کتاب، که ابتدا با نام تأثرات اولیه نوشته شده بود، تا مدت‌ها توسط ناشران رد می‌شد و وقتی پس از ۱۷ سال به چاپ رسید، به‌جای نام آستین، نام «یک خانم» به‌عنوان نام نویسنده روی جلد به چشم می‌خورد. کتاب «التوحید» دیدگاه شیعه را درباره‌ی موضوع توحید توضیح می‌دهد و مباحثی مانند صفات ثبوتی و سلبی، ذاتی و فعلی و نسبت آن‌ها با ذات الهی و حدوث و قدم و قضا و قدر و جبر و تفویض را مطرح کرده است. انگیزه‌ی او از این تألیف، پاسخ به تهمت‌های مخالفان درباره‌ی اعتقادات شیعه بود.
کتاب متن و ترجمه کمال الدین و تمام النعمه (در اثبات امامت و غیبت حضرت حجت«عج») 2جلدی اثر شیخ صدوق (ره) مترجم حسین خسروی انتشارات طوبی محبت . در ابتدا و پایان صفحه 54b می توان دید که مالک شناخته نشده است. این مهر همچنین در صفحه آخر جلد اول نوشته شده است.این جلد در سال 1982 در حراج Sotheby در لندن فروخته شد (حراج 26 آوریل 1982 ، شماره شماره 43). سپس به مجموعه جعفر جعفر زاده غازی در آلمان منتقل شد و پس از مرگ وی ، در حراج کریستی به همراه سایر نسخه ها فروخته شد (حراج آثار اسلامی ، 5 اکتبر 2010 ، شماره شماره 175). (حراج آثار اسلامی و هندی ، 10 آوریل 2014 ، شماره شماره 36) .7 و سرانجام ، در سال 2016 ، آن را به کتابخانه ملی ایران منتقل کرد (شماره 39608).
رکن‌الدوله در این شهر ریاست امور روحانی شیعیان را به او واگذار کرد. ابوجعفر بابویه در آن شهر به نزد مشایخ برای فراگیری حدیث می‌رفت. بعد از چند سال حضور در ری، در ۳۵۲ قمری به قصد حضور در محضر مشایخ نیشابور با اجازه‌ی رکن‌الدوله به نیشابور رفت و در آنجا نیز درس حدیث آموخت. در این سفر به عراق و کوفه نیز رفت و مدتی را با فقهای آن شهرها گذراند؛ ازجمله شیخ مفید که از مشایخ بغداد بود. پس از بازگشت از این سفر مدتی در ری ماند و به جلساتش در آن شهر ادامه داد و بعد از استماع بخش دیگری از احادیث به سفر غربی خود خاتمه داد و به مشهد رفت.
محتوای این کتاب بر مأخذ اصلی شیعه الاصول الاربع مأة که قبل از سال ۲۶۰ هـ ق، توسط جعفر صادق و دیگر امامان شیعه گرد آوری شده، تکیه دارد. شیخ صدوق به خاطر این که پدرش ابن بابویه از فقهای عالیقدر و وکیل امام در قم بوده، توانست اطلاعات موثقی را دربارهٔ ارتباطات پنهانی بین وکلا و مهدی به وسیلهٔ چهار سفیر ارائه دهد. وی همچنین فصلی را دربارهٔ معمّرینی که بیش از صد سال عمر کرده‌اند، اختصاص داده، تا طول عمر امام دوازدهم را توضیح دهد. کتاب «مَن لایحضره الفقیه» او شامل ۵۹۶۳ حدیث و در شش جلد تألیف شده است و جزو «کتب اربعه‌ی شیعه» محسوب می‌شود. این کتاب بزرگ‌ترین و مهم‌ترین کتاب شیخ صدوق است و آن را در پاسخ به درخواست یکی از شیعیان در ماوراءالنهر و با هدف گردآوری احادیث صحیح و موثق تألیف کرد تا پاسخ‌گوی نیازهای شرعی کسانی باشد که به فقیه دسترسی نداشتند. کتاب در همان زمان تألیف بسیار مورد توجه علمای شیعه قرار گرفت و در طول تاریخ به آن استناد کرده‌اند.
او را آخرین شخصیت این مکتب می‌دانند که کتاب‌هایش بخش عمده‌ی میراث اخباریان را تشکیل می‌دهد. مشخصه‌ی کلی این مکتب که به‌روشنی در کتاب‌های ابن بابویه دیده می‌شود، تکیه بر اخبار و احادیث در تعریف مفاهیم و اثبات قضایای کلامی است. درواقع کلام شیخ صدوق، متون احادیث هستند که با کمترین تصرف ممکن در قالب یک نظام کلامی تدوین شده‌اند. شیخ صدوق از جنبه‌ی کلامی با مکاتب و فرقه‌های مختلفی برخورد داشت؛ مثلاً با یکی از مکاتب امامی که به اهل غلو و اهل تقصیر (کوتاهی در حق ائمه) معروف بودند، درگیر بود. او کتابی با عنوان «ابطال الغلو و التقصیر» در رد این دو گروه تألیف کرد.
